Το μικρο το κανω μεγαλο και το μεγαλο το κανω απιστευτο και μυθικο! Τοσο πολυ επηρεαζομαι απο ολα γυρω μου... Παιζει για το πιο ασημαντο πραγμα να βασανιζομαι για μερες και για κατι πραγματικα σοβαρο να χασω μηνες (η και τιποτα μιας και θα το μεγαλοποιησω τοσο που δε θα το χωραει ο νους μου).  Αλλα...
 ...σημερα ειδα 2-3 πραγματα που συνεχεια ολοι τα λεμε ολοι τα ακουμε αλλα δεν ειμαστε παντα στην θεση εκεινη οπου αποτελουμε τους δεκτες οι τους πομπους! Και τωρα τελευταια τα περιστατικα αυξανονται(ανω τελεια εχουν τα keyboards? θελω ξανα, μια εδω) μηπως μεγαλωνω αποτομα.Πολλα βηματα μαζεμενα γαμωτο; ναι πολλα, αλλα αυτο για αλλη φορα! Μες στη σαπιλα θα βρεις και κατι να αξιζει... νταξει μωρε, το λεγαμε ολοι λιγο παραμυθιακα, λιγο ανωτεριστικα - οχι οτι δεν το πιστευαμε- , λιγο εναλλακτικα... Βρισκεις τελικα!!! η πιο σωστα σε βρισκει, γιατι αν ειναι στη σαπιλα και δεν αξιζει να ειναι εκει θα κινηθει για να βγει και θα σε προσεγγισει, αν θεωρει και θεωρεις πως εσυ δεν εισαι στην σαπιλα! (μαθημα πρωτο [;] και δυνατο, μου θυμιζει κατι απο στερεο νοβα αυτο).
Η παλη του νεου με του παλιου ειναι κατι που δεν παυει ποτε...Οχι δεν ειναι το χασμα γενεων, δεν ειναι αυτο το "δηθεν" και παραλληλα θεωρητικο (μη μπλεχτουμε, το δηθεν εδω ειναι επιθετικος προσδιορισμος στο θεωρητικο) που ανελυα καποτε (πριν λιγες μερε ςδηλαδη - και που βλεποντας το τωρα καθαρα- χαλια το ειχα περιγραψει γιατι δε με ειχε ακουμπησει και τοσο). Μια παλη ξεκαθαρα εξουσιαστικη, πιο παλια και απο την ιδια τη φυση, πριν καν την πρωτη υπαρξη. Οι παλιοι αρνουνται να δωσουν τη δυναμη και να αναγνωρισουν τα σημαδια των καιρων, τοσο μεσα απο τα γεγονοτα που τους ξεπερνουν οσο και εναντια στους νεοτερους που ερχονται με νεα προτυπα, που προσπαθουν να ενσωματωθουν σε υπαρχουσες καταστασεις και να τις εμπλουτισουν. Οι "ααρχηγοι" αρνουνται και στερουν απο τους αλλους αυτα που δικαιωματικα ανηκουν σε ολους μας. Η στερηση ελευθεριας (ως προσ το νεο) και η επαναπαυση στη σιγαλια της δηθεν "εμπειριας" και "εμπειρικης γνωσης" ειναι οπλα, αποτασσοντας τα θα κλησουν ολες οι πληγες.(αυτο ηρθε δευτερο και εξισου οδυνηρο)
 Η απελπισια σε οδηγει σε πραγματα που διαφορετικα θα αρνουσουν να πεις, να κανεις, να σκεφτεις... Σε πραγματα που αποστρεφεσαι! Αυτο ηρθε μεσα απο μια συζητηση περι αναθεσης. Δε χρειαζεται να αναθετουμε πραγματα που ειμαστε ικανοι σε αλλους. Λαθος. Μας καταστρεφει το να αναθετουμε πραγματα σε αλλους, μας αδρανοποιει, μας  βαζει σε παθητικο ρολο και μας κραταει πισω, μας στερει την εμπειρια...blah,blah,blah! τα ξερουμε αυτα, ας μην αναπτυχθω. Λοιπον η απελπισια και τα δυο παραπανω παραδειγματα μπορουν να σε φερουν στην κατασταση αυτη της ασυνειδητης-συνειδητης αυτομολυσης σε πνευματικο επιπεδο πρωτα και επειτα σε κοινωνικο,προσωπικο... (αυτο ηταν τριτο και τελευταιο μαθημα)





μιας και το ανεφερα ας το post-αρω κιολας