τρεις μερες

  τρεις μερες...

ειναι αρκετες για να καταλαβεις πως ειναι να περναει ο χρονος σου καλα και ομορφα...

πως ειναι να βλεπεις αυτα που φανταζανε δικες σου μανιες πραγματικοτητα...

να γνωριζεις ανθρωπους και να τους αγαπας και να σε αγαπανε...

να μη θες να ξεκολλησεις απο την καταταση που θελησες να μπλεξεις...

να νιωθεις ξανα 15-16 αλλα με ενα πνευμα εμπειριας και εκτιμησης των πραγματων που δεν ειχες τοτε...

να κομπλαρεις με καθε κατασταση που σου ειναι πρωτογνωρη...

να κομπλαρεις με γνωστες καταστασεις και να εχει πλακα...

να γυριζουν τα αναποδα οπως θες...

να δεις μια απο τις ωραιοτερες θέες που θα μπορουσες...

να απολαμβανεις τη μουσικη που θελεις...

να αρνεισαι το αυταποδεικτο ενω συμμετεχεις σε αυτο...

να μην μπορεις να αρθρωσεις λεξη...

να προσπαθεις να πεις σε θελω και να μην μπορεις...

να το ακους και να λες "μπα  δεν το ειπε"...

να συμβαινει και να εισαι εκει (wow, ουτε 12 χρονο να ησουν)...

να αναβαλεις την μετακινηση σου γιατι συνεβησαν τα 3 παραπανω...

να εχεις ομως και καποιους εκει να σε περιμενουν οταν θα φτασεις...

να τρεχεις να προλαβετε το πλοιο κι ας μην ταξιδευεις εσυ... 

να ζεις... 

ποσες και ποσες χαμενες ωρες πιο πριν, ποση φαια ουσια ξοδεμενη σε 1000 + 2 βλακειες, ποσο μα ποσο τελειο σκηνικο... Το παραπανω ποστ δεν ειναι για ολους, για πολλους και διαφορους λογους. Δεν ειναι εδς για να το διαβασετε εσεις, ειναι γιατι θελω εγω να το θυμαμαι οταν ξεχναω την ομορφια...