so dazed and confused! υπάρχουν στιγμές που αυτά που θες είναι αλλού, αυτα που προκειται να θες εδώ κι εσύ δεν παίρνεις χαμπαρι το πώς , το πότε , το γιατί...Υπάρχουν στιγμές που δε ξναγυρνάνε, ονόματα που δε θα ξαναφωνάξεις, ψυχές που δε θα ξαναδείς, φίλοι, σχέσεις, περάστικοι... Τί στο διάολο, μονάχα εγώ τα σκέφτομαι αυτά και απελπίζομαι; κι όχι, αυτα δεν ειναι ρομαντισμός, ειναι παράνοια και ασχήμια
γιατί νιώθω την απώλεια σε όλα αυτά (;) , αλλα παραλληλα πολλά από αυτα τα διαλεξα κιόλας. Τι με καθιστά αυτο;